Ukde

bazen hayat birileri için sizi çemberin dışında sayacaktır. 
dünyası birbirine değmis iki genci düşünüyorum. alınmış ve de kırılmış sayılamam bilirsin, karakter işte. niçin sana hitap etmek istedim buradan bilmem. gerçek şu ki insan ulaşamadığına varabilecek bütün yolları tüketmeden rahat uyuyamazmış. 
geniş bir çember çiziyorum bir kalbin etrafında ve acıdır ki bazı sırlar - bazı sırların canı cehenneme diyen amerikan bir iç ses yükseliyor tam burada , dilimi ısırıyorum- bazı sırlar bazılarımız için takipten çıkarılma sebebi olabiliyor. Yazar burada takibi hayatla eşdeğer kabul ederek ironi yapmak istemiştir. 
Yazar onemsenmeyi seven birisidir.


ayrılığın en acı senaryosu bir tarafa hiç söz hakkı tanınmadan ortaya çıkar ve bunu en iyi bilenler , mutlaka sessizce ve sinsice birinin hayatından çıkıp gitmşlerdir. ve siz., yazarın giden mi kalan mı olduğunu bilemeyeceksiniz. çünkü bekleyenden daha iyi bekleyişi bilen elbet gidendir. ve benim ne kadar bildiğim , sizin için ipucu olamayacak.
Ayrılık var fakat. Orası muhakkak, ama neyden ama kimden ama ne kadar? Bilemeyiz. Hiçbirimiz.

sesim çıkmıyor eskisi kadar, eskisi kadar ümitli de değilim yarın adına. insan niçin yarında olan ümidini kaybeder? el cevap: kendinden ümidi kesilmeye yüz tutmuştur.
Bütün cevapları ve soruları bir kenara koyup düşünebilir mıyiz? Sadece bütün sorular ve cevaplar çıktığında kalan şeyi. Geride kalan o kocaman görünmez gerçekliği . Icınde yaşadığımız yalanla ve düzmece yasantilarla, bu gerçeğe dayanabilir miyiz?

Korku, içimizde oluşturduğumuz bir nevroz belirtisinden fazlasıdır oysa. Animsamalar ve ötesinde  oluşturulan dünyanın sessiz bekçisidir o. Belki daha fazlası. içinizde büyüyen,  kalbinize yönelen her tehdidi önlemek arzusu. Ve korkmak çoğu kez ınsan için bir seçim , bir tercih. Bu bir belirti değil, tüm sorular ve cevapların dışındaki gerçeğe karşı gizlenme, saklanma, kendini gömme eğilimidir.

Şimdi , sana dönersek , dahil olmadığım hayat . Senden korkmak istiyorum. Seni sevmemek senden nefret etmek , dışlamak alabildiğine uzakta bırakmak.herkes gibi.
seni önlemek istiyorum. Ama önce içimdekileri, tüm kaygilarimi anlatmak ve seni sahip olunabilir kılmak istiyorum. Herkes gibi. Sonra tam burada .
Insan denen mechulun, sınırlarının genişliğinde kayıp bir çocuk gibi dolanmaya başlıyorum. Ellerimize geçirebilsek bütün dünyaya neler yapabileceğimizi.bir de öte yandan , ruha verilmiş erdemli tarafın kivil kivil kaynayisini görüyor,  onu anlıyorum.
Çocuk gibi.

Her birimizin dışında kaldığı bir çember vardı. Her birimiz için bir sen vardın. Belki de bu yüzden  bazı sırlar hiç bilinmeyecek kadar önemsiz olacak hep. Hiç hatırlanmayacaklar.

Korkular birer belirti olarak kalacak, kimse bu defteri açmaya cesaret edemeyecek.
Çemberin dışı , çok uzaklarda bir yerde öylece silinecek.