Göçebe

  Sevgili okur, Günümüzde pek çok okur olduğu gibi pek çok yazar da var. Ben henüz tam olarak ikisi de olamadım. Yarım yarım bütünleşmeye çalışan bir yolcu gibi hissediyorum kendimi. Bazen sesine bir karşılık arıyor insan. Etrafta karşı karşıya duranları gördükçe kendi karşısındaki boşluğa bakıveriyor ve boşluk hayali bir cismaniyet arayışına evriliyor. Yıllar evvel tattığımı düşündüğüm bazı bilinç hallerine takılı kalmış bir taraf seziyorum kendi içimde. Sizde de olur mu hiç ? Sanki duyumsadığınız bir gerçeklik , hakikat fenomenolojisini bir takıntı haline dönüştürmek gibi. Kendi gerçekliğimizi de kendi yorumlarımızın inşa ettiğine inanırım hep. Tuhaftır ki bunu bir takıntı haline dönüştürdüğüm iddiası da ‘ben’den sadır olmakta, bu bakışı değiştirmek arzusu da benden sadır olmaktadır. Gençliğin ilk evrelerinde kendimi yüksek değerli hadiselerin ortasında kendi boyunca yük taşımaya hevesli bir kişi olarak tanımlardım. Daha sonraları bu değer verdiğim şeyin yok oluşuna şahit olmak,  

Dürüstlüğün kıymeti üzerine bir not; insan yalanı bir kere söyler fakat izi sonsuza dek sırtına kazınır. gittiği her yere taşınır kendinden önce o izin habercileri. kişi bunu bilmez ama en yakınım dediği dahi güven duymaz duyduğunu söylese bile. bazen bir insanla çok zaman geçirmek , çok sohbet etmek, birçok anı biriktirmek, emek harcamış olmak bir hiçin içini doldurmaz. nasıl ki evrene kıyasla yok denecek kadar küçüktür büyüklüğümüz, öyleyse varlığımızın ortaya koyduğu bütün eylem ve ilişkiler de yok hükmündedir. öyleyse , yalnız erdemli bir bütüne katılmakla kişi sonsuz büyüklüğün hakikatinden nasip alabilir. sonsuza karışmak yalnız derin bir ahlak disiplini ile mümkün olabilir. insanlar arası her şey sonlanmaya , tükenmeye mahkum olmakla beraber, kişinin var oluşu sonsuzla ilişki kurduğu ölçüde ve diğer tüm ilişkileri o rabıtaya göre ölçeklendirdiği müddetçe hakiki, gerçek ve dürüst olabilir. öyleyse, dürüstlük birinci vazifemiz , insan oluşumuzda.  kimi sevsek , kim olsak, yalnız d