Göçebe

  Takvim yaprağında okumuştu. “Ne kadar çok anı biriktirirsen, yaşamın o derece anlamlı olur” yazıyordu. Ben ise bunu her başım sıkıştığında koşuverdiğim o hanımefendinin kaleminden okuyordum. Her buluşmamızda başka bir yüzle çıkıyordu karşıma. Hep aynı şefkatli bakışı buluyordum , hep farklı bir yüz giydiriyordum hayalimde O’na. Bu kez ise 2012 yılında yazdığı bu mektup ile bir kez daha bamtelime dokunuverdi hiç habersiz. Rahmet olsun. Anılar biriktirmenin hayata anlam katacağı inancıyla ben de hep biriktirme telaşına düşüvermiştim. Tıpkı O’nun gibi yıllar sonra ben de aynı his ile diyorum , anılar her zaman mutlu etmiyormuş insanı. Gerçi bilse yine de o anıları yaşamaktan vazgeçer mi ki insan? Hiç sanmıyorum.  Yaşamım anlamlı olsun istedim de biriktirdim pek çok şeyi. Anılar , muhabbetler, insanlar, mektuplar, izler biriktirdim. Sevgiler biriktirdim; geldiler, geçtiler, geçmektedirler. Kalıcı olduğuna inandığım şeyler de biriktirdim. Gelir bulur elbet beni diye. Bulamadı. Bulamayac

 Hani ellerimizi açarız bir tarafa ve sonra gezdiririz. Bir bir dolaşır ellerimiz başka ellerde. Başımıza gelen bazı şeyleri çok güzel addederiz. Bazıları ise çok sıkıntı verir içimize. Sonumuzu bilmeyiz. Sona doğru erişmek niyetiyle adım atarız her bir gün hiç bilmeyiz. Ellerimiz, ayaklarımız adım atar; kalplerimiz , ruhlarımız... İnsanlar gelir, insanlar giderler. Biz yürürüz hep aynı çizgide. Bir gün bir hikaye başlar sonra geri dönmeyiz eski dünyamıza o günden sonra. Bir kusur işlenir , bir yangın çıkar ve kül olur tüm rota. Öyle zamanlarda insan ne yapar ? Ne yapmalıdır? Her zaman baştan başlamak için bir yol olmalı mıdır? Yoksa göz alabildiğine koşmak mı gerekir ileriye doğru?   Bazı insanlar hayatıma neden girdi diye soruyorum bu aralar. Bazı insanlar, bazı kavramlar , bazı olgular. Sevgili okuyucu, insan en çok kendinden kaçmak için başkalarına tutsak oluyormuş. Yalnız deneyimleyenlerin bilebileceği acı bir tadı vardır onun. O acı tadı nasıl olsa da ferahlığa çevirse insan diye