Bir Araştırma Konusu

-

 

Takvim yaprağında okumuştu. “Ne kadar çok anı biriktirirsen, yaşamın o derece anlamlı olur” yazıyordu. Ben ise bunu her başım sıkıştığında koşuverdiğim o hanımefendinin kaleminden okuyordum. Her buluşmamızda başka bir yüzle çıkıyordu karşıma. Hep aynı şefkatli bakışı buluyordum , hep farklı bir yüz giydiriyordum hayalimde O’na. Bu kez ise 2012 yılında yazdığı bu mektup ile bir kez daha bamtelime dokunuverdi hiç habersiz. Rahmet olsun. Anılar biriktirmenin hayata anlam katacağı inancıyla ben de hep biriktirme telaşına düşüvermiştim. Tıpkı O’nun gibi yıllar sonra ben de aynı his ile diyorum , anılar her zaman mutlu etmiyormuş insanı. Gerçi bilse yine de o anıları yaşamaktan vazgeçer mi ki insan? Hiç sanmıyorum. 

Yaşamım anlamlı olsun istedim de biriktirdim pek çok şeyi. Anılar , muhabbetler, insanlar, mektuplar, izler biriktirdim. Sevgiler biriktirdim; geldiler, geçtiler, geçmektedirler. Kalıcı olduğuna inandığım şeyler de biriktirdim. Gelir bulur elbet beni diye. Bulamadı. Bulamayacak da zannederim. İnsan bir hatıra oluyor en nihayetinde derken, hiç kendi içimde bir hatıraya dönüşeceğimi de düşünmemiştim. Dönüşmek bu alemde adettendir ya hani, kendine hatıra gibi bakmaya başladığında insan, dönüşmek de eskiyormuş arkadaş.. Her şey eskiyormuş. İnsan kendi ile kaldığında içinde var olanı bulabilirse insanın en büyük sancısı hafifliyormuş. Kendini bulmak korkutucu bir şey midir? Öyle değil gibi anlatıyorlar uzman psikologlar. Korkutucu gelmesi de normaldir diyorlar bir de. Her şey hep normaldir. Peki ya değilse? İnsanın insan olması nasıl normal karşılanabilir ki? Bu bir mucize. Anı biriktirmekten vazgeçmeye yönelince, geçmişle hesaplaşmanın bitmeyeceğini hissedip onu da serbest bırakıverince, kalbin içinde olanı görmek için aynaya bakınca her şeyden önce; o an geldiğinde en korkutucu şey gerçekleşmiş olur. İnsanın yaratıcıyla olan ilişkisindeki samimiyeti gözler önüne serilir bu ikili arasında. Kainat sadece yaratan ve yaratılan arasında var olur o buluşmada. Bu nasıl korkutucu görünmez ki?

Hiçbir şeyi anlamıyoruz galiba bu dünya üzerinde dolaşıp duruyoruz da. Mesela bazı kavramların tek muhatabı bizmişiz gibi yaşıyoruz. İhanet kelimesini ele alalım mı?

İhanet, çok olağan bir hadise gibi gelir bana. İnsanlar birbirine ihanet niçin etmesin? İnsanlardan kaçı kendine ihanet etmeden yaşayabilir ki? Kendine ihanet etmeyen kimseyi bulmuş gibi herkes , bir de o kimseden sadakat bekler ya buna çok şaşarım içten içe. Kendisine ihanet etmeyen , kendisiyle bahanesiz, aracısız, sebepleri dışarı atıp buluşabilen kişi yaratıcıyı görmez mi? O’nu görmeyi istemez mi? O’nunla dürüstçe karşı karşıya durmuş kaç kişi olabilir yeryüzünde bu devirde?

Ben ? Olabilir miyim?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

9 Aylık Bir Hanımefendi

-
  Yazının büyüsüne kapılmış bir kadının, hayatın büyülü taraflarına duyduğu arzuların peşinden giden bir kadının doğum günlerinden birinde, onunla sohbet etmeye hoş geldin sevgili okuyucu. Geçtiğimiz yılın en büyük olayı ne diye düşünüyorum şimdi, bu gece.. Buraya en son geldiğim vakitlerde hayatım için verdiğim kararlarda nasıl korktuğumu hatırlıyorum. Çok zorlandığım, kararsız kaldığım, belirsizliğe atladığım, yalnız hissettiğim zamanlardan geçtim. ancak ait olduğum dünyayı bulmaya doğru cesaretlenmeme destek olan tüm yakınlarımın varlığına şükrederek, bugün bulunduğum yerden oradaki kendime şefkatle sarılıyorum. o kıza bugün yaptığı şeyler, bugünkü hayatı gösterilmiş olsa bir dakika bile şüpheye düşmeden yola düşerdi :) Ama ne bir dakika erken ne bir dakika geç kalınmış bir yol bu sefer yürüdüğüm. uzunca zaman rüzgara karışıp sürüklendiğimi hissettiren bütün anılarım şimdi beni gökyüzüne taşımak için sıra sıra dizilmiş bulutları andırıyorlar.   Sevgili okur, son yılımda yazmaktan ço
Devamı

Mektup

-
 Özlemekten daha zor bir his var sevgili okuyucu, özlediğini kendine dahi itiraf edemeyeceğin birini özlediğini bilmek. Bazen hayat çok zorlaşıyor, bazen bütün yollar karmakarışık bir hal alıyor. Böyle zamanlarda bir arkadaşımın benim yolumu aydınlatabilmesini çok özlüyorum. Onunla paylaştığım iç dünyamda oluşan düğümleri sabırla ve merhametle çözmek için saatlerce uğraşmasını çok özlüyorum. Bana, hayatı öğretmek için çabaladığı anları çok özlüyorum. Arıyorum sevgili günlük, bu hissi çok arıyorum. Çünkü, bir kimsenin merhametle, dürüstlükle size sizi anlatabilmesi güzel bir şeydir. Hem birisi tarafından bu kadar berrak bir şekilde tanınmanın yarattığı ferahlık, hem anlaşılmanın insanın içinde oluşturduğu güven hissi paha biçilemez. Üstelik bu arkadaşımdan pek çok şey aldığım gibi kendisinin benden beslendiğini de görmekteydim. Bunu da ayrıca özlüyorum. Kalbimin içi hep hasretliklerle doldu. Eskiden ölüm dışında hiçbir şeyin insanların birbirlerine içinden geçenleri söylemesine mani olm
Devamı

DİKEN

-
 Merhaba Sevgili Okur, Şu sıralar akmak, akıntı, akış gibi kelimelerin haline bürünmüş vaziyetteyim. Bir yanımda beni dünyanın türlü telaşesiyle işgal eden gündelik yaşamım diğer yanımda kalbimin içinde dönüp duran ışıltılı hayaller mütemadiyen akmaktalar. Öte yandan güzelim hayallerimi bıçak gibi kesen bir cisim sürekli göğe çıkıp kocaman bir gürültü ile suyu keserek kayalıklara inmekte. İçimde çarpışmalar, güçsüzlükler, korkular, heyecanlar ve ümitler yerlerini birer birer alarak, sahnede debelenip duran benliğimi seyretmek istiyorlar. Ne tuhaf, hepsi gibi ben de seyretmek istiyorum bu kızın başına gelecek olanları. Ruhunu yarıp duracak, karşısında hayatındaki en büyük mücadeleyi vermesi gerekli olan, hiç korkmadan çarpışmak zorunda kalacağı başka türlü asla alt edemeyeceği kocaman bir savaş var önünde. Bu kız zayıf, güçsüz, birinin ona kol kanat germesine muhtaç... Aşkının kuvveti ile karşı karşıya kalacağı yıl, işte tam olarak bu yıldır.  Şimdilik yazmaya ve düşünmeye mecali kalmam
Devamı