Divit Dersi -1. Mektup

-


   Mürekkebin geçenlerde bana attığı tokadı şikayet edeceğim size. Şimdi yanı başımda öyle endam ile duruyor ki altın renkli kapağı ile , onu alıp eve getirdiğim güne biraz içerliyorum. Birkaç gün evvel heyecanla paketi açıp masamın baş köşesine oturttuğum o güzellik beni nasıl hırpaladı bilemezsiniz. Bir mektuba başlayacaktım. Hayatımda ilk kez divit tutarak bir mektup yazacaktım. Kağıdım hazırdı, sarı ve yıpranmış. Ucunu ayarladım, ucunu mürekkebe biraz korkak bir hevesle batırdım. " Sevgili " yazarken dağıldı mürekkep kağıdın üzerinde , yayıldı; çok bekletmişim. Çekindim , elimi hemen geri çektim. Mahvolmuş gibi hissetmeliydim fakat büyülenmiştim. Yeni doğmuş bir bebeği kucağıma almak gibi gelmişti diviti kağıda dokundurmak. Dokunmak, dokumak, dokundurmak.. "Dost" diye devam ediyordum yazmaya ki parmaklarım arasındaki şahsiyet bana bir tükenmez kalem olmadığını şiddetle hatırlattı. Şiddet diyorum çünkü en şiddetli uyarış sessizlik gibi gelir bana. Bir divit içinse bu ancak mürekkebin tek bir kelime yazmakla tükenmesiyle mümkün olabilir. Ben bu şiddetli uyarıya ancak sade bir tebessüm ile yanıt verebildim. Çünkü kalbim bir gezgin gibi yeni bir keşfe çıkmanın heyecanıyla atıyordu. Kalbim. Ruhum. Seher vakti sabah serinliğini içime çeker gibi batırdım diviti mürekkebe bu kez. Her kelime için her defasında yeniden boşlukta yol aldırmak o eşyaya. Bu büyüleyici gelmişti. Kağıda divitin ucunu hep aynı hassasiyet ile vurabilmek çok güçtü. Yazı bütünüyle ruh halime dair ipuçları ile dolmuştu. Bir satır doldurmak ömrümden bir yıl vermişim gibi hissettirmişti bu yolculukta. Cümleyi kurmaya başlarken ortasında gidişata hakim olamıyordum ve bambaşka yollara çıkıyordu sanki sokaklar. İstanbul sokaklarında dolaşmanın o tatlı ve heyecan verici lezzetini bu vesileyle kendi zihin haritamın içinde dolaşmakta bulmuştum. Ama bu sarhoşluk hali çok uzun süremedi. Birkaç satır doldurmak bile çok yorucu gelmişti ruhuma. Öyle büyük bir külfetti ki aklımdan geçenleri hızla kağıda geçiremiyor olmak neredeyse oracıkta yanı başımda duran tükenmez kalemi kavrayıp diviti bir köşeye atacaktım. Günümüz dünyasının ruhuma , karakterime ne denli işlediğini ilk kez bu kadar somut olarak gözlemlemiştim. Zihinlerimiz artık taramalı tüfek gibi çalışıyormuş meğer. Bir şey düşünürken bunu içinde tutmaya hiç sabrı yokmuş aklımızın. Kafam , kalbim ne kadar yorulmuş ne kadar etkisi altında kalmış bu yabancı dünyanın. Hiç başka türlü yaşamamışım gibi hissediyordum fakat 5 yıl evvel hayatımın hiçbir köşesinde yer almıyordu bu hızlı paylaşım araçları. 

Fakat yine de ben mürekkebe , kağıda , mektuba kesin dönüş yapıyorum diye beylik laflar edemeyeceğim. 5 yıl öncesine insan dönemez çünkü bilirim. Bir kere dönüşen bir daha eski haline gelemez , buna fazlasıyla inanırım. Hiçbir noktadan ikinci kez aynı şekilde geçilemez çünkü. Aynı olmayacak hiçbir şey geçmişteki ile fakat aynı olmayacak bundan böyle şimdiki ile de.


Sevgiler değerli okuyucu,

Divit dersi 2. mektup ile devam edecek. Ben bir eşya buldum, beni değiştirecek. Lütfen siz de rahat bildiğiniz alıştığınız bir eşyayı bir alternatifi ile değiştirmeyi deneyin. Bakalım  o size neler anlatacak.. :)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

bulutsuzluk özlemi

-
 Ne kadar uğraştımsa senden kaçmaya o kadar kapıldım rüzgarına. Sevmeye yeteneksiz miyim bilmiyorum. Korkarak sevdiğim senden, güvenli limanıma kaçmaya uğraştım. Olup biten bundan ibaretti aslında ikimizin arasında.. Korktum, senden çok korktum. Bir şekilde benim için daimi güvensiz bir yerdeydin, hep acı vardı senle ilişkili olarak ruhumda, ne zaman yanına gelsem hata yaptım, ne zaman gitsem hepsi de hataydı. Hiç tanımamış olmayı dilerdim. Seni hiç tanımasaydım nasıl biri olurdum sahiden bilmeyi isterdim. Sen, benim sonsuz ukdemsin. içimden atamayacağım o ukde, o sevgi, o çaresiz kalp ağrısı.. bir süre sonra iki yabancı olacağız.. Sözlerimi geri alamam, yazdığımı yeniden yazamam.. Bir daha geri dönemem. Ben, senden uzakta mutlu olacak mıyım bilmiyorum. Ama senden uzakta olmam gerektiğini biliyorum. Bu bir veda yazısı değil. Bu bir bulutsuzluk özlemidir. 
Devamı

Ukde

-
bazen hayat birileri için sizi çemberin dışında sayacaktır.  dünyası birbirine değmis iki genci düşünüyorum. alınmış ve de kırılmış sayılamam bilirsin, karakter işte. niçin sana hitap etmek istedim buradan bilmem. gerçek şu ki insan ulaşamadığına varabilecek bütün yolları tüketmeden rahat uyuyamazmış.  geniş bir çember çiziyorum bir kalbin etrafında ve acıdır ki bazı sırlar - bazı sırların canı cehenneme diyen amerikan bir iç ses yükseliyor tam burada , dilimi ısırıyorum- bazı sırlar bazılarımız için takipten çıkarılma sebebi olabiliyor. Yazar burada takibi hayatla eşdeğer kabul ederek ironi yapmak istemiştir.  Yazar onemsenmeyi seven biris...
Devamı

Mektup

-
 Özlemekten daha zor bir his var sevgili okuyucu, özlediğini kendine dahi itiraf edemeyeceğin birini özlediğini bilmek. Bazen hayat çok zorlaşıyor, bazen bütün yollar karmakarışık bir hal alıyor. Böyle zamanlarda bir arkadaşımın benim yolumu aydınlatabilmesini çok özlüyorum. Onunla paylaştığım iç dünyamda oluşan düğümleri sabırla ve merhametle çözmek için saatlerce uğraşmasını çok özlüyorum. Bana, hayatı öğretmek için çabaladığı anları çok özlüyorum. Arıyorum sevgili günlük, bu hissi çok arıyorum. Çünkü, bir kimsenin merhametle, dürüstlükle size sizi anlatabilmesi güzel bir şeydir. Hem birisi tarafından bu kadar berrak bir şekilde tanınmanın yarattığı ferahlık, hem anlaşılmanın insanın içinde oluşturduğu güven hissi paha biçilemez. Üstelik bu arkadaşımdan pek çok şey aldığım gibi kendisinin benden beslendiğini de görmekteydim. Bunu da ayrıca özlüyorum. Kalbimin içi hep hasretliklerle doldu. Eskiden ölüm dışında hiçbir şeyin insanların birbirlerine içinden geçenleri söylemesine mani...
Devamı