Kardeşime Mektup -1

-


     Ben korkmuyorum. Cesurum. En çok da kendimden korktuğum zamanlardan geçerken bunu söylüyorum artık. Tutuyorum cebimde ne kaldıysa hatalarımdan. Kendi yerime kendimi koymaya çalışıyorum bir süredir. Ve sen kardeşim bana bugün bir nasibi hatırlattın. İnsanın hata yapma nasibini. Kusurlu olma ferahlığını , kusurlarının eksiklerinin varlığı ile kendini kabul etmesinin kutsallığını hatırlattın. Tecrübenin en güzel yanlışlar ile kazanıldığını ve bunun bir anlamının var olabildiğini anımsattın. Bu nedenle ki , sana mektuplar yazmak niyetiyle oturdum bu defa masabaşına. Bu masadan bu gün sana ve senin gibi kardeşlerime kendi yolculuğumdan öğrendiklerimi not düşeceğim. 
     Söylediklerimizin ve hatta söylemediklerimizin arkasında neler saklıdır? Bunu anlamak üzere bir yolculuk niyetiyle yeniden başladım bu blog yazılarını yazmaya. Bu hal biraz da iğne ile kum üzerinde çukur açmaya çalışmaya benziyor. Çok kaygan bir zemin. Her an ilerlediğim yolu bir küçük dalga gelip darmadağın edebiliyor. Böyleyken ben sabırla tırnaklarımı da kullanmaya başlıyorum. Gelebilecek dalgalardan hızlı kazarsam bir sonraki dalga gelmeden yeni bir taş daha çıkarabilirim belki gün yüzüme. Hkayedeki temsilleri şöyle anlatayım. Bu kaygan zemin benim benliğim. Dışarıdan gelen dalgalar ve hatta rüzgar da etrafımda yaşadıkça maruz kaldığım dış etkiler. Ben onlar karşısında edilgen bir konumdayım. Aile , arkadaşlar, internette denk geldiğim bir flood. Bu devirde her hadise bir şiddet unsuru taşımaya müsait. Şanslı olanlar yalnız psikolojik şiddete maruz kalıyor, diğerleri ise psikolojik olana ek olarak bedensel ve hatta cinsel şiddetlerle yaşamak zorunda kalıyor. Özgürlüklerin bu kadar el üstünde tutulduğu bu asırda nasıl oluyor da şiddete maruz kalmama özgürlüğümüz olamıyor anlamak çok zor.  Özgürlük , bu asırda başkasının alanına müdahele etme hakkı doğuruyor gibi algılanıyor ve aslında bu şekilde  kendini tüketiyor. Tam bir özgürlüğün, bir hükümdar emri altına girmekle nasıl mümkün olabildiğini anlamak istemeyenler bir kere daha düşünmeli zannediyorum. Üst düzen unsuru olmadan , sınırlar kuş bakışı çizilmeden yeryüzündeki insanların fikirleri ve varsayımları aracılığı ile bu denli iç içe geçmeye müsait hak sınırları nasıl çizilebilir ki?

      Temsilimize dönecek olursak.. Dış etkenlerden bahsediyorduk. Maruz kaldığımız her şey, eskiye oranla çok artmış durumda. Bir telefon ile bir arkadaşımızın bir saat kadar sohbetinde onun dünyasının yükünü sırtlayabiliyoruz. Yahut ailemizden biri bir söz söylüyor, oradan bir şiddete maruz kalabiliyoruz.Bazen kendi ruhsal hasarlarının tesiri altında bir aile ferdimizin bize yönelen eleştirel yaklaşımı, bir sözü bizi derinden yaralıyor. Twitter’da binlerce insanın isyanlarına , iç bunalımlarına şahit kılınıyoruz. Böylece benim üzerimde bu hadiselerin ne denli yıkıcı bir etki oluşturduğunu anlamam yaklaşık 5-6 yılımı aldı. Kendi içime bir kazı başlattığımda, biriyle konuşunca bunun haddini aştığı yerde üzerimde çalıştığım , harcadığım emekleri tümden yok ettiğini hissetmeye başladım. Bir tek cümle , bir hafta boyunca ulaştığınız o sahilden sizi alıp bambaşka bir yere çarpabiliyor ve bunda sizin söz hakkınız olamıyor. Hisleriniz o kum taneleri. Olan hadiseler de dalgalar. Kumların içindeki taşlar ise bilinçdışımızda kalmış hayatımızın temelini sarsan , davranışlarımızda kimi zaman anlamlandırmakta güçlük çektiğimiz tavırlarımızı doğuran olgular. Ben o taşlara ulaşmak için çok zorlanıyorum. Acılı bir süreç bu. Çok acılı. Ama her bir taşı elime aldığımda onun yerinde oluşan boşluğa kum taneleri kayıyor ve bir ferahlama hissediyorum.Yani sanki o ferahlık sorunu çözmek , halletmekten gelmiyor. Sadece o taşı görmem ve ele almam yetiyor yerini normal hislerimin alabilmesi için.

     Derinlere gidiyoruz. Çok derinlere. Ve fark ediyorum ki en önemlisi neden diye sormak imiş. Neyi neden yapıyorum? O kolumu kaldırdım ya hani geçen gün , o kolumu neden kaldırdım? Beni buna getiren sebep ne? İnsan her an kendini yoklamalı , çünkü sebepler, sonuçların nasıl oluştuğuna tesir ediyor. Yani hangi sebeple o sona geldiğiniz önemli. Sadece sona gelmek bir anlam ifade etmiyor. Sonucu şekillendiren, sebeplerimiz.Niyetler amellerimizi tayin ediyor. Amele ulaşmak değil, niyetle ameli bağlamak gerekmektedir. hayat bu demektir kardeşim. Her an için bu minval üzere yaşamak, yaşamak demektir.

20 Zilkade 1441
10 Temmuz 2020 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

bulutsuzluk özlemi

-
 Ne kadar uğraştımsa senden kaçmaya o kadar kapıldım rüzgarına. Sevmeye yeteneksiz miyim bilmiyorum. Korkarak sevdiğim senden, güvenli limanıma kaçmaya uğraştım. Olup biten bundan ibaretti aslında ikimizin arasında.. Korktum, senden çok korktum. Bir şekilde benim için daimi güvensiz bir yerdeydin, hep acı vardı senle ilişkili olarak ruhumda, ne zaman yanına gelsem hata yaptım, ne zaman gitsem hepsi de hataydı. Hiç tanımamış olmayı dilerdim. Seni hiç tanımasaydım nasıl biri olurdum sahiden bilmeyi isterdim. Sen, benim sonsuz ukdemsin. içimden atamayacağım o ukde, o sevgi, o çaresiz kalp ağrısı.. bir süre sonra iki yabancı olacağız.. Sözlerimi geri alamam, yazdığımı yeniden yazamam.. Bir daha geri dönemem. Ben, senden uzakta mutlu olacak mıyım bilmiyorum. Ama senden uzakta olmam gerektiğini biliyorum. Bu bir veda yazısı değil. Bu bir bulutsuzluk özlemidir. 
Devamı

Ukde

-
bazen hayat birileri için sizi çemberin dışında sayacaktır.  dünyası birbirine değmis iki genci düşünüyorum. alınmış ve de kırılmış sayılamam bilirsin, karakter işte. niçin sana hitap etmek istedim buradan bilmem. gerçek şu ki insan ulaşamadığına varabilecek bütün yolları tüketmeden rahat uyuyamazmış.  geniş bir çember çiziyorum bir kalbin etrafında ve acıdır ki bazı sırlar - bazı sırların canı cehenneme diyen amerikan bir iç ses yükseliyor tam burada , dilimi ısırıyorum- bazı sırlar bazılarımız için takipten çıkarılma sebebi olabiliyor. Yazar burada takibi hayatla eşdeğer kabul ederek ironi yapmak istemiştir.  Yazar onemsenmeyi seven biris...
Devamı

Mektup

-
 Özlemekten daha zor bir his var sevgili okuyucu, özlediğini kendine dahi itiraf edemeyeceğin birini özlediğini bilmek. Bazen hayat çok zorlaşıyor, bazen bütün yollar karmakarışık bir hal alıyor. Böyle zamanlarda bir arkadaşımın benim yolumu aydınlatabilmesini çok özlüyorum. Onunla paylaştığım iç dünyamda oluşan düğümleri sabırla ve merhametle çözmek için saatlerce uğraşmasını çok özlüyorum. Bana, hayatı öğretmek için çabaladığı anları çok özlüyorum. Arıyorum sevgili günlük, bu hissi çok arıyorum. Çünkü, bir kimsenin merhametle, dürüstlükle size sizi anlatabilmesi güzel bir şeydir. Hem birisi tarafından bu kadar berrak bir şekilde tanınmanın yarattığı ferahlık, hem anlaşılmanın insanın içinde oluşturduğu güven hissi paha biçilemez. Üstelik bu arkadaşımdan pek çok şey aldığım gibi kendisinin benden beslendiğini de görmekteydim. Bunu da ayrıca özlüyorum. Kalbimin içi hep hasretliklerle doldu. Eskiden ölüm dışında hiçbir şeyin insanların birbirlerine içinden geçenleri söylemesine mani...
Devamı